Αν στην σχέση σου υπάρχουν διαρκείς εναλλαγές «τραυματισμού» και φροντίδας από τον δικό σου άνθρωπο και αν αυτό συμβαίνει για μεγάλο χρονικό διάστημα, το νευρικό σου σύστημα μπερδεύεται.
Αρχίζεις, έτσι, να συνδέεις τον πόνο με την συναισθηματική εγγύτητα και το χάος με την σύνδεση. Γι΄αυτό το ονομάζουμε «Δεσμό με το τραύμα» μας. Συμβαίνει όταν το σώμα σου εθίζεται στα συναισθηματικά «πάνω» και «κάτω» της σχέσης και στον άνθρωπο που ταυτόχρονα σου δίνει πόνο και φροντίδα.
Η Νευροεπιστήμη μας μαθαίνει ότι η κατάσταση αυτή διεγείρει την παραγωγή ντοπαμίνης και κορτιζόλης ταυτόχρονα, γεγονός το οποίο δημιουργεί ένα rollercoasterστο μυαλό σουστο οποίο εθίζεσαι και το αναζητάς διαρκώς. Και επειδή ο εγκέφαλος μας αγαπά την σταθερότητα , αρχίζει να ερμηνεύει αυτό το roller coaster ως αγάπη. Και παρόλο που πονάς μένεις γιατί νομίζεις ότι αυτό είναι υγιές.
Στην πραγματικότητα όμως μένεις γιατί το μυαλό σου προσπαθεί να μειώσει την αντίθεση αυτή κι έτσι ερμηνεύεται το τραύμα σαν αγάπη. Είναι όμως μόνο μια επιβίωση μεταμφιεσμένη σε προσκόλληση και σύνδεση με τον άνθρωπο «σου».
Ο δεσμός που δημιουργείται από ένα τραύμα δεν είναι αγάπη—είναι επιβίωση μεταμφιεσμένη σε σύνδεση.
Σου φαίνεται έντονο, εθιστικό και μπερδεμένο, επειδή βασίζεται σε κύκλους πόνου και ανακούφισης, όχι σε κύκλους ασφάλειας και εμπιστοσύνης.
Δεν σε έλκει επειδή είναι σωστό—αλλά επειδή το νευρικό σου σύστημα έχει συνηθίσει στα πάνω και τα κάτω.
Η αληθινή αγάπη δεν σε κρατάει αγχωμένο. Σε κρατάει ασφαλή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου